Wednesday, July 11, 2012

ఇవీ సంగతులు..


ఈ బ్లాగ్ లో పోస్ట్ చేసి రెండు నెలల పైనే అయింది..2012  ఈ మధ్యే మొదలయ్యింది అనుకుంటూనే వున్నాను..అప్పుడే సగం ఏడాది గడిచిపోయింది.అలానే నా జీవితంలో కూడా ఒక ఆరు నెలలు గడిచిపోయాయి..జనవరి నుండి మార్చ్ దాక బోల్డన్ని పుస్తకాలు చదివి కొంచెం సమయం అయినా సద్వినియోగం చేసాను కానీ ఏప్రిల్ నుండి జూన్ దాకా దాదాపు మూడు నెలలు ఉత్తినే కాలం గడిపేశాను.వచ్చే పోయే చుట్టాలు, ఎన్నికల హడావుడి,కొత్త ఇంటి పనులు,functions , ప్రయాణాలు, పండు గాడి సెలవులు, తర్వాత స్కూల్ తెరిచాక వాడి పనులతో అయిపొయింది. జూలై, ఆగష్టు నెలలో కూడా బోల్డన్ని పనులున్నాయి..కానీ మరీ ఈ బ్లాగ్ లో ఏమీ రాయలేనంత బిజీ గా లేను అందుకే కొన్ని కబుర్లయినా చెప్పుకుందామని వచ్చాను..

ఉపఎన్నికల హడావుడి అంతా మా ఇంట్లో కనిపించింది ఈ సారి. చంద్రబాబు నాయుడు మా అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊరు వచ్చారు. మా ఇంటికి కూడా వచ్చారు. మా అన్నయ్య (కజిన్) తెదేపా కన్వీనర్. అందుకే వచ్చారు. నేనూ, అమ్మ, పండు గాడు పోలో మంటూ ఊరికి వెళ్లాం ఆయన్ను చూడటానికి. చూసాం, మాట్లాడాం, ఫోటోలు దిగాం. మరో వేపు మా ఆయన, మామగారు కాంగ్రెస్ పార్టీ కి బాగా ప్రచారం చేసారు. రెండు పార్టీలూ ఓడిపోయాయి అనుకోండి.ఈ ఎన్నికల ప్రచారం, వ్యూహాలు అన్నీ దగ్గర నుండి చూడటం కుదిరింది ఈ సారి నాకు :)

మా కొత్త అపార్ట్మెంట్ వర్క్ పూర్తి కావొచ్చింది. మా అయన ఇండియా వచ్చాక మొదలు పెట్టిన ఫస్ట్ venture (తానొక్కడే చేసింది) ఇది...బాగా వచ్చింది :) ఇంకో నెలలో సొంత గూటికి వెళ్ళిపోతాం. మార్చ్ నుండి పని కుంటి నడకలా సాగుతోంది. Inverter కొత్త ఇంటికి వెళ్ళాక పెట్టించుకోవచ్చులే అని ఒక చచ్చు ఆలోచన చేసి ఈ ఎండాకాలం అంతా కరెంటు కష్టాలు పడ్డాము. అప్పుడప్పుడూ అయినా మొగుడి మాట వినాలి అని అందరూ నన్ను తిట్టేది అందుకే :( మార్చ్ లో గృహప్రవేశం, జూన్ లో సత్యనారాయణ స్వామి పూజ అయ్యాయి.

పండు గాడు ఈ సెలవుల్లో నన్ను అస్సలు విసిగించలేదు. ఆయా వచ్చేది రెండు పూటలా. అయితే వాడి వాగుడు మాత్రం ఎక్కువయ్యింది. విన్న అందరూ వాడిని సుత్తి వీరభద్ర రావు అని పోల్చడం మొదలు పెట్టారు. ఎందుకూ, ఏమిటీ, ఎలా? వాన ఎందుకు పడుతుంది, ఎలా పడుతుంది, మబ్బుల్లోకి నీళ్ళు ఎలా వెళ్ళాయి? ఇలాంటివి బోలెడు విషయాలు అడిగి తెల్సుకున్నాడు. మాటల వరకే ఈ తెలివితేటలన్నీ. చదువు విషయానికొస్తే మాత్రం గుడ్డు సున్నానే. అయితే ఆటలు, లేకపోతే మాటలు, అప్పుడప్పుడూ పాటలు...నాటు భాషలో చెప్పాలంటే అచ్చోసిన ఆంబోతులా గాలి గాడిలా తిని తిరుగుతూ ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు..బలవంతంగా కూర్చోపెట్టి ఏమయినా చెప్పాలన్న ఆలోచన ఎప్పుడూ లేదు నాకు...కాకపోతే చుట్టూ ఉన్న వీడి వయసు పిల్లలు అక్షరాలు దిద్దుతుంటే ఆశ్చర్యంగా వుంటుంది, ఎలా కుదురు గా నేర్చుకుంటున్నారు అనిపిస్తోంది.. వీడిని చూసిన వాళ్ళు మాత్రం "వాళ్ళ నాన్న లాగా తెలివిగలవాడు, ఎలా అయినా బ్రతికేస్తాడు... నీలాగా పుస్తకాలు చదివి, ఊహల్లో తేలుతూ ప్రపంచం గురించి తెల్సుకోడులే, అదే వాడికీ మంచిది" అని సర్దిచేప్తున్నారు. చూద్దాం ఏదో రోజు వీడికి కుదురు రాకపోతుందా, చదువుకోక పోతాడా అని ఎదురు చూస్తున్నా. జూన్ లో స్కూల్ లో చేర్చాను. ఇంతకు ముందు వెళ్ళిన స్కూల్ లోనే ప్లే క్లాసు లో చేర్చాను. స్కూల్ కి వెళ్ళేప్పుడు ఎప్పుడూ పేచీ లేదు..అలానే ఈ సంవత్సరం కూడా సంతోషంగానే వెళ్తున్నాడు. పొద్దున్న ఆరు నుండి తొమ్మిది దాకా కథాకళి కార్యక్రమం నడుస్తుంది ఇంట్లో. వాడిని లేపి, పాలు తాగించి, టిఫిన్ తినిపించి, స్నానం చేయించి, రెడీ చేసి, మళ్ళీ బ్రేక్ లో తినడానికి మరో టిఫిన్ చేసి ఇంట్లో నుండి బయటకి పంపేసరికి తొమ్మిది. మళ్ళీ పన్నెండున్నర కి హాజరు. వీడికి ఫుల్ డే స్కూల్ మొదలవ్వాలంటే ఇంకా రెండేళ్ళు పడుతుందిట :( స్కూల్ లో ఈ మధ్య క్లాసు లో కొంచెం సేపు కుదురుగా కూర్చుని టీచర్ చెప్పేది వింటున్నాడని అన్నారు. పోయిన ఏడాది అయితే ఇదీ లేదు. స్కూల్ అంటే ఇసుక లో ఆటలు, పక్షులతో ఆటలు, కారాట, స్కేటింగ్, పెయింటింగ్ మాత్రమే. ఈ రోజు నుండి అయ్యగారికి హోం వర్క్ కూడా ఇస్తున్నారు (కలరింగ్, ఇంగ్లీష్ అక్షరాలని గుర్తుపట్టి సర్కిల్ చెయ్యడం, క్రాఫ్ట్ వర్క్..ఈ మూడిటిలో ఏదో ఒకటి ఇస్తారు)..తిండి విషయంలో మాత్రం కొంచెం ఇంప్రూవ్ అయ్యాడు...అయితే physical activity దానికి తగ్గట్టు పెరగటం తో బరువు పెరగట్లేదు...ఒక కిలో under weight వున్నాడు..

జూన్ లో నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరిని కలిసాను..శ్రీరామ్ వాళ్ళ పాప మొదటి పుట్టినరోజుకి వాళ్ళ ఊరు తుని కి వెళ్లాను. తన పెళ్ళికి కూడా వెళ్ళలేదు (పండు గాడు పొట్టలో వున్నాడప్పుడు)...మొత్తానికి ఐదేళ్ళ తర్వాత తనని కలిసాను...చాలా చాలా సంతోషపడ్డాను..పాప అయితే ఒక్క సారి నన్ను చూపించి అత్త అని పరిచయం చేయగానే ఇక అత్త అత్త అంటూ ఒకటే పిలవడం..ఎంత ముద్దొచ్చేసిందో..తుని నుండి వస్తూ దార్లో రాజమండ్రి లో ఉంటున్న జ్యోతి దగ్గరకి వెళ్లి ఒక రోజు ఉండి వచ్చాను...చాలా ఏళ్ళకి కాలేజీ ఫ్రెండ్స్ ని కలుసుకోడం భలే బాగా అనిపించింది..వచ్చే నెల నా ఇంకో బెస్ట్ ఫ్రెండ్ ప్రణతి దుబాయ్ నుండి వస్తోంది..నా దగ్గర నాలుగు రోజులు వుంటానంది. ఎప్పుడెప్పుడా అని వెయిటింగ్ నేను :)

మా ఆయనకి కొత్త వర్క్ వచ్చింది..సిమెంట్, స్టీల్, ఇసుక , కంకర తప్ప మరో ఊసు లేదు..సినిమాలకి కూడా తీసుకెళ్ళే తీరిక ఉండట్లేదు..పొద్దున్న తొమ్మిదికి వెళ్తే రాత్రి తొమ్మిదికి ఇల్లు చేరుతున్నాడు (మధ్యలో లంచ్ కి ఒక ఇరవయ్ నిమిషాలు వస్తాడు)...అక్టోబర్ కి కొంచెం ఫ్రీ అవుతాను, పండు గాడి దసరా సెలవులకి ఎటయినా వెళ్దాం అంటున్నాడు కానీ నాకు సందేహమే..ఒక వేళ తనకి తీసుకెళ్ళడం కుదరకపోతే పిల్లాడిని తనకి వదిలేసి నేనొక్కదాన్నే వెళ్ళిపోతా అని బెదిరిస్తున్నా ;)

అమ్మమ్మ కి ఆరోగ్యం బాగోలేక హాస్పిటల్ లో చేర్చాము.తీవ్రమయిన gastroentitis. తన వయసు రీత్యా కోలుకోడానికి ఎక్కువ టైం పడుతోంది..ఇంకా హాస్పిటల్ లోనే ఉంది...చాలా డల్ అయిపొయింది :( మామయ్య, పెద్ది ఇక్కడే (మా ఊర్లోనే) వున్నారు..అమ్మ, నేను, వాళ్ళిద్దరూ కల్సి మేనేజ్ చేస్తున్నాము..అమ్మ, మామయ్య ఎంత చేసినా విసుక్కున్న అమ్మమ్మ పెద్ది ని చూడగానే చెంగున లేచి కూర్చుంది...ఎంతయినా పెద్ద కూతురు, తెలివి గల కూతురు, ముద్దుల కూతురు కదా అంటూ అమ్మ తెగ కుళ్ళు కుంటోంది...

ఈ నెలాఖరుకి కజిన్ వైఫ్ నోములనీ, వచ్చే నెలలో నా చిన్నప్పటి ఫ్రెండ్ పవన్ పెళ్లి అని, ఇంకా రెండు మూడు functions తో  మళ్ళీ బోల్డంత తిరుగుడు ఉంది..ఈ సందట్లో ఇల్లు మారడం, furniture షాపింగ్ ఇదంతా కూడా ఉంది..ఉద్యోగం, సద్యోగం లేకపోయినా క్షణం తీరిక లేని లైఫ్ అయిపొయింది..ఇక నేనేం ఉద్యోగం చెయ్యగలనో నాకు అర్ధం కావట్లేదు..ఉద్యోగం లో ఎప్పుడు చేరతావ్ అని కొందరు అడుగుతోంటే చచ్చే అంత విసుగ్గా ఉంది...అదేమయినా చెట్లకి కాస్తోందా? పిల్లాడిని మధ్యాహ్నం ఎవరికి అప్పగించాలి (ఆయా మీద వదిలెయ్యడం నాకు ఇష్టం లేదు), అయినా నాకు నచ్చే ఉద్యోగం దొరకాలి, ఆ ఉద్యోగం ఇచ్చే వాడికి నేను నచ్చాలి....ఇదంతా అడిగే వాళ్లకి ఎందుకు అర్ధం కాదో మరి....పక్క వాళ్ళ లైఫ్ గురించి ఎందుకు ఇంత ఉత్సుకత?

ఇంటి పనుల మీద విపరీతమయిన శ్రద్ధ కనబరుస్తున్నాను..అందరూ అనేదేంటంటే నాకు చేయడానికి పనేమీ లేక ఉన్న శక్తి, సమయం అంతా ఇల్లు శుభ్రంగా వుంచటం మీదే ఉపయోగిస్తూ ఒకరకమయిన obsession కి లోనవుతున్నానని..నిజమేనేమో మరి..ఏదయినా కొత్త పనిలో పడి మనసు మళ్ళించాలి..

ఆరోగ్యమయిన తిండి తినడం లో ఉత్సాహం చూపిస్తున్నాను కానీ exercise చెయ్యటంలో చూపించట్లేదు..అందుకే Gym లో చేరాలనుకుంటున్నా..అక్కడయితే పక్కవాళ్ళని చూసి అయినా కొంత motivate అవుతానేమో అన్న ఆశ..

   ఇండియాలో లైఫ్ ఇంత బిజీ గా ఉంటుందని ఊహించనే లేదు..కొత్త ఇంటికి వెళ్ళాక అయినా కొంచెం సర్దుకుని ఒక రొటీన్ లో పడాలి....ఎంత వరకూ చేస్తానో మరి..మొత్తానికి కాల చక్రం గిర్రు గిర్రు మని స్పీడ్ గా తిరిగిపోతుండటం తో సంతోషమయినా, బాధ అయినా ఏదీ ఎక్కువ సేపు నిలవట్లేదు..Emotional outbursts కి తీరిక, అవకాశం ఉండట్లేదు..చాలా విషయాలకి స్పందించడం కూడా మానేసాను..ఇది మంచికో, చెడుకో కాలమే చెప్తుంది నాకు :)

Friday, April 27, 2012

మాకూ ఒక డిగ్రీ కావాలి



బయట చేసే ఏ ఉద్యోగానికి అప్లై చేయాలన్నా దానికి సంబందించిన డిగ్రీ/experience వుండి తీరాలి (కొన్ని రకాల లేబర్ వర్క్స్ కి తప్ప). ఈ ఉద్యోగాలు చేస్తే జీతం వస్తుంది, పెర్ఫార్మన్స్ బాగుంటే ప్రశంసలు, పదోన్నతులూ కూడా వుంటాయి. సంఘంలో ఒక గుర్తింపు వస్తుంది. రోజులో కొంత భాగం మాత్రమే కేటాయించి ఈ ఉద్యోగాలు చేస్తారు. కానీ రోజు మొత్తం లో సగ భాగం, అవసరం బట్టి మిగతా సగ భాగం కూడా డ్యూటీ లోనే గడిపేసే గృహిణి ఉద్యోగానికి మాత్రం ఎలాంటి అర్హత వుండక్కర్లేదు, అవసరమే అన్నీ నేర్పిస్తుంది అన్న సూక్తి ప్రకారం గడిచిపోతుంది. జీతం వుండదు (భర్త తమకి అందించే పోషణ నే జీతం అనుకుంటే తప్ప). ప్రశంసలు కూడా తక్కువే (విమర్శలతో పోలిస్తే). ఇక పదోన్నతుల గురించి చెప్పనే అక్కర్లేదు (ఒక సారి ఈ రోల్ కి కమిట్ అయ్యామా, చావో, అనారోగ్యమో వస్తే తప్ప విముక్తి వుండదు).

ఇవన్నీ పక్కన పెడితే, అసలు ఈ పని చేయడానికి కావాల్సిన అర్హత లేమిటి అని ఎవరూ ఎందుకు ఆలోచించరు? అంట్లు తోమడం, బట్టలుతకడం, ఇల్లు శుభ్రం చెయ్యడం లాంటి పనులు ఎలాగోలా నేర్చుకోగలము. ఆఖరికి వంట కూడా కిందా మీదా పడి, అమ్మనో, అత్తగారినో అడిగి, వాళ్ళ చేత చివాట్లు తిని నేర్చుకోగలము. కానీ fuse పోతే ఎలా మార్చాలి, ప్లంబింగ్ వర్క్, తాపీ పని, కుట్టు పని, చిన్న చిన్న ఎలక్ట్రానిక్ వస్తువుల రిపేర్ పనులు, ఇంకా పని మనుషులతో పని చేయించే techniques తెల్సి వుండటం - ఇలాంటివి ఎన్నో వుంటాయి గృహిణి చెయ్యాల్సిన పనుల లిస్టు లో. ఇలాంటి పనులు రాకపోతే ఇల్లు ఇల్లులా వుండదు.ప్రతి పనికీ వేరే వాళ్ళ మీద ఆధార పడటం చెయ్యాలి. ఇవన్నీ ఒకే చోట నేర్పిస్తే ఎంత బాగుంటుందో కదా.

వంట పని, టైలరింగ్, చైల్డ్ కేర్ తో పాటు పైన చెప్పిన పనులు కూడా చేర్చి ఒక కోర్సు లా పెడితే ఎలా వుంటుందో అన్న ఆలోచన వచ్చింది నాకు :P

Question bank

అతడు సినిమా లో గిరిబాబు కి ఒక డైలాగ్ వుంటుంది 'కూతురిని ఇవ్వమంటే question బ్యాంకు ని ఎందుకిచ్చావు దేవుడా' అంటూ...ఇప్పుడు నా పరిస్థితి అలాగే వుంది :(

పండు గాడు ఇప్పుడు 'ఎందుకు, ఏమిటి, ఎలా' అనే phase లో వున్నాడు. చిన్న పిల్లలు ప్రశ్నలు అడగటం మామూలే. అందరూ సందేహాల పుట్టలే, మనం వాళ్ళ సందేహాలు తీర్చాలి కూడాను. కానీ వాడు సింపుల్ ప్రశ్నలు అడిగితే పర్లేదు, కానీ 'పెళ్లి ఎందుకు' , 'గాలి ఎక్కడ' లాంటి ప్రశ్నలకి ('శుభలగ్నం' లో AVS గుర్తుకొస్తున్నాడా?) వాడికి అర్ధమయ్యే రీతిలో ఎలాంటి సమాధానం చెప్పాలో నాకు తోచట్లేదు. అయ్యగారు 100 % కన్విన్స్/satisfy అవకపోతే మళ్ళీ అడుగుతారు 'అమ్మా, నాకు అర్ధం కాలేదు..మళ్ళీ చెప్పు' అని :(

ఈ మధ్య కొత్తగా టూ వీలర్ కొనుక్కున్నాను వీడినేసుకుని తిరగడానికి. ఇక షికారు తీసుకెల్లినప్పుడు రోడ్డు మీద ఏది కనిపించినా 'అది ఏమిటి, ఎందుకు అక్కడ వుంది' అనే ప్రశ్న వేస్తాడు. ఆఖరికి flexi బోర్డు కొంచెం చిరిగి వున్నా, dislocate అయి వున్నా కూడా అది ఎందుకు అలా అయిందో చెప్పాలి నేను. ఏ జంతువు కనిపించినా దాని పేరు, అది ఎక్కడ నుండి వచ్చిందో, అక్కడ ఎందుకు వుందో కూడా చెప్పాలి.

నాకు సమాధానాలు చెప్పడం కష్టంగా లేదు కానీ, వాడికి తగ్గ సమాధానం చెప్పాలంటేనే వెంటనే తట్టట్లేదు. అబద్ధం చెప్పలేను, అలా అని నిజాన్ని దాచలేను. నిజం చెప్తే వాడికి అర్ధం కాదు, అర్ధమయ్యే దాక నన్ను వదిలిపెట్టటం వుండదు. ఉదాహరణకి, ప్రతి గురువారం అయ్యగారిని సాయి బాబా గుడికి తీసుకెళ్ళి అక్కడ జరిగే 'పల్లకి సేవ' చూపించాలి. గుడి ముందు భిక్షగాళ్ళు వుంటారు కదా, అప్పుడు వాడి ప్రశ్నల పరంపర ఇలా సాగుతుంది,

పండు: "అమ్మా, వాళ్ళెవరు"
నేను: "పూర్ పీపుల్ నాన్నా"
పండు: "అంటే?"
నేను: "వాళ్లకి డబ్బులుండవు అమ్మా, ఇక్కడికి వచ్చిన వాళ్ళందరూ తలా కొంచెం డబ్బిస్తే ఆ డబ్బుతో అన్నం కొనుక్కుని తింటారు" (వాళ్లకి అందరూ డబ్బులివ్వడం చూస్తుంటాడు)
పండు: "వాళ్ళ దగ్గర డబ్బులెందుకు వుండవు?"
నేను: "పూర్ పీపుల్ కదా వాళ్ళు, అందుకనే వుండవు"
పండు: "ఎందుకు వుండవు?"
నేను: %^*(+$%£

చాలా చిన్న ప్రశ్న "పేద వాళ్ళ దగ్గర డబ్బెందుకు వుండదు?" అని. ఒకవేళ నేను "వాళ్ళు చదువుకోలేదు, ఉద్యోగాలు చెయ్యలేరు, కాలో చెయ్యో విరిగి వుంటే పనులు చెయ్యలేరు. చదువో, పనో ఏదో ఒకటి తెల్సి ఉంటేనే ఉద్యోగం చేయనిస్తారు, అప్పుడే డబ్బులుంటాయి" అని చెప్తే "వాళ్ళెందుకు చదువుకోలేదు" అని అడుగుతాడు. "డబ్బు లేక" అంటే మళ్ళీ "ఎందుకు లేదు" అనే ప్రశ్న వస్తుంది. ఒకవేళ 'చదువంటే ఇష్టం లేక చదువుకోలేదు, లేదా చదువుకుంటే, పని నేర్చుకుంటే డబ్బులు సంపాదించొచ్చు అని తెలీక చదువుకోలేదు' అంటే మళ్ళీ అడుగుతాడు 'ఎందుకు ఇష్టం లేదు, ఎందుకు తెలీదు' అంటూ. ఇలా ఒకటి కాదు, ఎన్నో విషయాల్లో వాడికి అర్ధమయ్యేలా సమాధానం చెప్పలేకపోతున్నాను.

ఇంత చిన్న వయసులోనే వాడి సందేహాలు తీర్చలేకపోతున్నానే, రేపు పెద్దయ్యాక ఏమేమి అడుగుతాడో, నేనేం చెప్పాలో తలచుకుంటే కొంచెం భయంగా ఉంటోంది.

అసలు "పెళ్ళెందుకు" అనే వాడి ప్రశ్నకి నేను చెప్పే సమాధానం "పెళ్లి కొడుకూ, పెళ్లి కూతురు ఒకరికి ఒకరు నచ్చారు, ఇద్దరూ కల్సి వుండాలనుకున్నారు, అలా ఉండాలంటే పెళ్లి చేసుకోవాలి" అని. ఇప్పటికి అయితే వాడు కన్విన్స్ అయినట్టే కనిపిస్తున్నాడు కానీ కొంచెం పెద్దయ్యాక "కల్సి ఉండాలంటే పెళ్ళెందుకు, ఊరికే ఉండొచ్చు కదా' అని అడిగితే నేనేం చెప్పాలో ఏంటో? నా భయాలన్నీ అర్ధరహితమేమో అని కూడా అనిపిస్తుంది అప్పుడప్పుడూ. మనం ఎలా పెరిగాము ఈ సందేహాలతో? చుట్టూ ఉన్న సమాజం లో నుండి సమాధానాలు వెతుక్కుంటూనే కదా..వాడూ అంతే అని సరిపెట్టుకోడం నాకెందుకు చేత కావట్లేదో?

Wednesday, March 21, 2012

గుత్తికొండ బిలము - మా పల్నాటి సాహస యాత్ర

ఈ పోస్ట్ రాయాలని రెండు నెలల నుండి అనుకుంటూనే వాయిదా వేస్తున్నాను. జనవరి లో విజయవాడ లో జరిగిన పుస్తక ప్రదర్శన కి వెళ్లి అక్కడి నుండి గుంటూరు లో వున్న మా అక్క (మేము అమ్ములు అంటాము) వాళ్ళింటికి వెళ్లాను. ఇక్కడ మా అమ్ములక్క గురించి కొంత చెప్పాలి. తను graduation లో హిస్టరీ మెయిన్ సబ్జెక్టు గా తీసుకుంది. వాళ్ళ పుస్తకాల్లో వున్న చరిత్ర పాఠాలన్నీ ఔపోసన పట్టేసి అప్పటి సామ్రాజ్యాల పట్ల, రాజులు, వాళ్ళు పాలించిన ప్రాంతాల పట్ల విపరీతమయిన ఆసక్తి పెంచుకుంది. ఏదయినా చారిత్రాత్మకమయిన ప్రదేశం దగ్గరలో వుంది అంటే చూడకుండా ఉండలేదు.పోయిన ఏడాది జూలై లో ఏదో ఫంక్షన్ కోసం మేమంతా బళ్లారి లో కలిస్తే అందరినీ పోగేసి హంపి కి తీసుకెళ్ళింది. మిగతా వారి మాట ఎలా వున్నా నాకు మాత్రం ఇలాంటి యాత్రలు నచ్చుతాయి. అంతకుముందోసారి గుంటూరు వెళ్ళినప్పుడు  చేబ్రోలు లో వున్న ప్రాచీనమయిన దేవాలయాలు అన్నీ తిప్పింది. భక్తి తో కాదు, అక్కడి శిల్ప కళలు అవీ చూడటానికి. ఇలా పురాతనమయిన ప్రదేశాలు చూసీ చూసీ, వాటిలో లీనమయిపోయి ఏదో రోజు చంద్రముఖి అవతారం ఎత్తుతుందేమో అన్న భయం కూడా కలుగుతోంది నాకీ మధ్యన.

సరే ఇక ప్రస్తుత విషయానికి వస్తే ఈ సారి నాకు గుంటూరులో ఒక రోజు ఉండగలిగే అవకాశం కలిగింది మా అత్తగారి దయ వలన (పండు గాడిని ఆమె చూసుకుంది). ఉన్న ఒక్క రోజు ఎలా సద్వినియోగ పరుస్తుందో అనుకుంటూ వాళ్ళింట్లో అడుగుపెట్టాను. అప్పటికే ప్రణాళిక సిద్ధం చేసేసింది. ఈ సారి పల్నాడు ఏరియా చూసెయ్యాలి అని. అందులో ముఖ్యంగా గుత్తికొండ బిలం తప్పనిసరిగా చూడాలి అని చెప్పింది. ఏమిటి దాని విశేషం అంటే అప్పుడెప్పుడో పల్నాటి యుద్ధం జరిగాక విరక్తి చెందిన బ్రహ్మ నాయుడు తపస్సు చేసుకోడానికి ఆ బిలం లోనికి వెళ్లి ఇక తిరిగి రాలేదుట. అలా ఆ బిలం ప్రసిద్ధి చెందిందట. సరే అని మరుసటి రోజు పొద్దున్నే ఏడింటికి అద్దె కారు మాట్లాడుకుని నేను, అమ్ములక్క, నీల్స్ (వాళ్ళ అమ్మాయి) డ్రైవర్ తో బయల్దేరాము. గుంటూరు నుండి ఒక నలభయి నిమిషాలు ప్రయాణం చేసి చిలకలూరిపేట లో highway మీద ఉన్న ఒక హోటల్ లో వడ,సాంబార్ బాగుంటుందని (ఇది కూడా అక్కే చెప్పింది, ఇక్కడ మరో విషయం చెప్పాలి..తనకీ నాలాగానే విపరీతమయిన తిండి పిచ్చి, పుస్తకాల పిచ్చి, సినిమాల పిచ్చి వుంది..ఏ కొత్త ఊరేళ్ళినా అక్కడ  ఏ ఫుడ్ బాగుంటుందో కనుక్కుని, వెతుక్కుని వెళ్లి తింటాం మేము) అక్కడ ఆగి బ్రేక్-ఫాస్ట్ చేసాము. అక్కడి నుండి బయల్దేరి మరికొంత సేపు ప్రయాణం చేసి కోటప్ప కొండ చేరుకున్నాము. కొండ మీదకి వెళ్ళే రోడ్ చాలా బాగుండింది.కోటప్పకొండ లోని త్రికోటేస్వరాలయం లో దేవుని దర్శనం చేసుకుని బయటకొచ్చాము. గుళ్ళో కొనుక్కున్న ప్రసాదం తినాలనుకుంటే ఒక రౌడీ కోతి వచ్చి లాక్కుని వెళ్లిపోయింది. దాన్ని నాలుగు తిట్లు తిట్టుకుని మాచర్ల ప్రయాణమయ్యాము.

ఇక్కడి నుండి మా తిప్పలు మొదలయ్యాయి. గుత్తికొండ బిలము గురించి చాలా మందిని అడిగితే తెలీదు పొమ్మన్నారు. మాచర్ల చుట్టుపక్కల్లో అని ఖచ్చితంగా తెల్సు కాబట్టి అటువేపు ప్రయాణం సాగించాము. చివరికి వెతుక్కుని వెతుక్కుని గుత్తికొండ ఊరు చేరుకున్నాము.ఆ ఊర్లో ఒకరిద్దరిని అడిగితే తెలీదు పొమ్మన్నారు. ఉసూరుమంటూ ఊరు దాటి వెళ్లబోతుంటే పొలిమేర్ల లో ఒక గుంపులోని వ్యక్తి నాకు తెలుసు అని కొండ గుర్తులతో అడ్రస్ చెప్పాడు, "తిన్నగా వెళ్తే సాగర్ కుడికాలువ బ్రిడ్జి వస్తుంది. కాలువ గట్టున ఉన్న మట్టి రోడ్ వెంబడి పోతే ఒక డొంక తగులుతుంది. ఆ డొంక లో కొంత దూరం వెళ్తే కొండ వస్తుంది. అందులోనే మీరడిగే బిలము వుంటుంది" అని.  సాగర్ కుడికాలువ పక్కన ఉన్న మట్టి బాట పట్టాము. మిట్టమధ్యానం, జనవరి నెల అయినా మాడు మాడ్చేసే గుంటూరు జిల్లా ఎండలు. చుట్టూ చీమ చిటుక్కుమన్నా వినిపించే అంత నిశ్శబ్దం. ఒకవేపు కాలువ, మరో వేపు మిరప, వరి పంట పొలాలు. ఎంతదూరం వెళ్ళినా ఆ మనిషి చెప్పిన డొంక రాదే, సరిగ్గానే వెళ్తున్నామా అనుకుంటూ ఇంకా ముందుకి పోయాము. కనీ కనిపించకుండా, కార్ కూడా సరిగ్గా పట్టని ఒక డొంక కనిపించింది చివరికి. డ్రైవర్ ఏమో బిక్క ముఖం వేసాడు. "మేడం, కార్ లోపలికి అయితే వెళ్ళగలదు. కానీ కార్ కి అక్కడేదయినా ప్రాబ్లం వస్తే వెనక్కి తిరి రావాలంటే చాలా కష్టం అవుతుంది. మనుషులెవరూ తిరిగే ప్రదేశంలా లేదు ఇది. ఆడవాళ్ళు, అంత రిస్క్ అవసరమంటారా" అన్నాడు. హన్నా, ఎంత మాటన్నావు, ఇంత దూరం వచ్చి వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళే ప్రసక్తే లేదు అని ముగ్గురం అతన్ని బయల్దేరదీసాం. చేసేదేం లేక ఆ డొంక లోనికి కార్ పోనిచ్చాడు. భీభత్సమయిన రోడ్డు, ఎగుడు దిగుడు బాట వెంబడి పడి ఒక మూడు, నాలుగు కిలోమీటర్ లు పోయాక ఒక కొండ కనిపించింది. బ్రతుకు జీవుడా అనుకుంటూ కొండ పైకి వెళ్ళాము. అక్కడ నరసంచారం వున్నట్టు కనిపించలేదు. కానీ చిన్న షెడ్, మండపం, అందులో దేవుడి విగ్రహం కనిపించాయి. ఎవరో ఒకరు వుండకపోతారా అని వెతుక్కుంటూ వెళ్లాం. ఒక గడ్డం ఆసామి కనిపించాడు. హమ్మయ్య అనుకుని అతన్ని వివరాలు అడిగాము. మేము కరెక్ట్ గానే గుత్తికొండ బిలానికే చేరుకున్నామని తెల్సుకుని సంతోషించాము. ఇక్కడ ఆ బిలము/గుహ ఎక్కడుంది అని అడిగితే నాతో రండి అని ఒక వేపుకి దారి తీసాడు. అతని వాలకం చూస్తే అనుమానించదగిన విశేషం ఏమీ కనిపించకపోయినా ఎందుకయినా మంచిదని డ్రైవర్ ని వెంట రమ్మన్నాము. ఖర్మ రా బాబూ అనుకుంటూ మమ్మల్ని అనుసరించాడు ఇష్టం లేకపోయినా. ఆ గడ్డం ఆసామి తనతో పాటు పెద్ద టార్చ్ లైట్ తేవడం చూసి ఎందుకూ అని అడిగాము. గుహ లోపల కరెంటు వుండదు తల్లీ, చీకటి, గబ్బిలాలుంటాయి అని చెప్పడం తో నేను, నీల్స్ హడిలి పోయాము. బాబోయ్ మేము రాము అంటే మా అమ్ములక్క మమ్మల్ని తినేసేలా చూసి రావాల్సిందే అని పట్టుబట్టింది. సరే ఏదయితే అది అయింది అని గుహ లోనికి వెళ్లాం. పైన గబ్బిలాలు, కింద వాటి విసర్జితాలు (గుహ లో దేవుడి విగ్రహం వుంటుంది కాబట్టి చెప్పులు తీసేయించాడు). మెట్లు అంతా పాకుడు పట్టి అడుగేస్తే పాతాళానికి జార్చేసేలా వున్నాయి. Oxygen కూడా సరిగ్గా లేక ఒకటే దగ్గు, ఆయాసం వచ్చాయి. మొత్తానికి తక్కుతూ తారుతూ ఒక పావుగంట నడిచాక నీళ్ళ చప్పుడు వినిపించింది. ఆ వేపుగా కొంత దూరం నడిచాక వాగు కనిపించింది. లైట్ వెలుతురు లో ఆ నీళ్ళు ఎంత స్వచ్చంగా వున్నాయో చూసాము. కప్పలు, పాములు, చేపలూ ఏమీ ఉండవని చెప్తే ధైర్యంగా ఆ వాగులో దిగి కాళ్ళూ, చేతులూ, ముఖం కడుక్కుని గట్టున ఉన్న చెన్న కేశవ స్వామి కి ఒక దణ్ణం పెట్టుకుని, కొబ్బరికాయ కొట్టి వెనక్కి బయల్దేరాము. ఆ వాగు వెంబడి పోతే ఏమొస్తుంది అని ఆ గడ్డం ఆసామిని అడిగితే సింపుల్ గా "మీ చావొస్తుంది, వెళ్తారా" అని అడిగాడు. కికికి అని ఒక వెకిలి నవ్వోటి నవ్వుకుని అతని వెంట బయటకి వెళ్ళే దారి పట్టాము. తర్వాత అతనే చెప్పాడు, బ్రహ్మ నాయుడు ఆ వాగు వెంబడి వెళ్ళే అదృశ్యం అయ్యాడు, తర్వాత ఎవరూ అటు వేపు వెళ్ళలేదు అని. బయటకి వచ్చే దారిలో రెండు మూడు సార్లు నేను దారి తప్పబోవడం, అతను కేకలేసి వెనక్కి లాగడం జరిగాయి.

మొత్తానికి గుహ బయటకి రాగానే గాలి పీల్చుకున్నాం. అలా మొత్తానికి మా అమ్ములక్కకి ఉన్న చరిత్ర పిచ్చి వలన ఒక చిన్నపాటి సాహసం చేసి ఆ గుహ చూసి వచ్చాము. అక్కడ ఆ గడ్డం ఆసామి కి కొంత డబ్బిచ్చి అతనికి ఒక నమస్కారం చేసి అతను వండుకున్న పులిహోర కొంత అడుక్కు తిని (ఆకలి మండిపోతోంది అప్పటికి) తిరిగి ఆ డొంక వెంట పడి, మట్టి రోడ్డు ఎక్కి మాచర్ల వెళ్ళే దార్లో పడ్డాము. మాచర్ల కి ముందు ఒక చిన్న ఊరిలో వెలసిన ఒక దేవత వుండే గుడికి కూడా వెళ్లి దర్శనం
చేసుకుని అక్కడి నుండి మాచర్ల లోని చేన్నకేసవ స్వామి ఆలయానికి వెళ్ళాము. ఆ ఊర్లోనే ఒక హోటల్ లో భోంచేసి (సాయంత్రం నాలుగయినా మంచి భోజనమే దొరికింది మాకు). ఆ ఊర్లో  ఉన్న బ్రహ్మ నాయుడు, బాల చంద్రుడు, నాగమ్మ విగ్రహాలు చూసుకుంటూ, చరిత్ర నెమరేసుకుంటూ తిరుగు ప్రయాణమయ్యాము. అటు నుండి గుంటూరు వచ్చే దారి అంతా కోతకి వచ్చిన మిరప చేలతో కళకళ లాడిపోతూ ఉండింది. దార్లో సత్తెనపల్లి లో ఉన్న గడియారం సెంటర్ దగ్గర బెల్లం జిలేబీలు బాగా వేస్తారని తెల్సుకుని ఆ అడ్రస్ కోసం వెతికి, వేసారి దొరక్క బిక్క ముఖాలేసుని గుంటూరు చేరుకున్నాము.

ఈ గుహ, గబ్బిలాల కథ చెప్పి నా కొడుక్కి తర్వాత వారం పాటు సునాయాసంగా అన్నం తినిపించాను :) తర్వాత వాడికి బోర్ కొట్టేసి మళ్ళీ యథా స్థితికి వచ్చేసాడనుకోండి.


ఈ సంగతంతా విని మా ఆయన "నువ్విలాంటి పిచ్చి పనులన్నీ చేసి నీకేదయినా అయితే నా కొడుకేం కావాలి" అని గోల. అంటే తన బాధ నాకేదన్నా అవుతుందని కాదు, నేను పోతే నా కొడుక్కి కష్టం అని అన్నమాట :( ఇదో పెద్ద సాహసం కాకపోయినా తన దృష్టిలో నేను చెయ్యకూడని పనే. అసలు ఒంటరిగా ముగ్గురు ఆడవాళ్ళు ఎలా వెళ్ళారు అలాంటి చోటుకి అని ఒకటికి పది సార్లు అడిగాడు కూడా.

Friday, March 2, 2012

:(

పండు గాడికి ఈ సోమవారం నుండి ఒకటే జ్వరం. జలుబు, దగ్గు తో మొదలయ్యి జ్వరం వచ్చేసింది. 104 ,105 డిగ్రీల జ్వరం. నాకే ఎప్పుడూ ఇంత ఎక్కువ temperature రాలేదు.కొద్దిగా ఒళ్ళు వెచ్చబడితేనే నానా హంగామా చేస్తుంటా. అలాంటిది వీడి ఒళ్ళు పేలి పోతుంటే నాకు నరక యాతన గా వుంది. మామూలుగా చెంగు చెంగున గంతులేసే పిల్లాడు రోజులో మూడు నాలుగు సార్లు జ్వరం ఎక్కువయ్యి నా ఒళ్ళో వాలిపోతే పిచ్చెక్కినట్టు ఉంటోంది నాకు. జ్వరం తగ్గగానే పాపం మామూలుగా అల్లరి చెయ్యాలనే చూస్తున్నాడు.కానీ ఓపిక ఉండట్లేదు వాడికి. ఇంకా ఎన్ని రోజులు పడాలో వాడు ఇదంతా. ఒక స్వాములోరి దగ్గరకి వెళ్లి తాయత్తు కూడా కట్టించాను. Medicines సరే సరి. టానిక్ అంటేనే దూరంగా పరిగెత్తే వాడు ఇప్పుడు బుద్ధిగా తాగుతున్నాడు. తిండి మాత్రం ససేమిరా అంటున్నాడు. ఇక ఈ దెబ్బతో వాడి స్కూల్ anniversary , రాక్షసుడి వేషం అన్నీ కట్.

పిల్లల్లో resistance పెరగాలంటే కొంత suffer అవాలని అర్ధం చేసుకోగలను కానీ ఇంతలా ఎలా భరించగలరు వాళ్ళు అనిపిస్తుంది. వాళ్ళని అలా చూస్తూ కన్న వాళ్ళు పడే నరకం పగ వాడికి కూడా వద్దు అనిపిస్తుంది. భగవంతుడా, ఇక చాలు.

Wednesday, February 22, 2012

ఇస్కూలు పిలకాయ కబుర్లు


(టైటిల్ ఖదీర్ బాబు రాసిన 'ఇస్కూలు పిలకాయల కథ' ని చూసి మరీ అదే కాపీ కొడితే బాగోదని కొంచెం మార్చా, పైగా ఇది కథ కూడా కాదు, పండు గాడి స్కూల్ కబుర్లు)

పండు గాడిని నవంబర్ 2011 లో స్కూల్ లో చేర్చాను.అప్పటికి వాడికి రెండున్నర ఏళ్ళు కూడా లేవు. అందరూ లబో దిబోమన్నారు "ఇంత పసి గుడ్డు ని స్కూల్ లో వేస్తావా, ఇంట్లోనే కదా ఉంటావు, నీకు వాడిని చూసుకోడం అంత కష్టంగా ఉందా, వాడు అలిసిపోతాడు, స్ట్రెస్ ఎక్కువ వుంటుంది, అదీ ఇదీ" అని నా తల తినేశారు. అయితే నేను ఎవ్వరి మాటా పట్టించుకోలేదు. వాడు పుట్టాక వాడి తిండి, నిద్ర, activity , హెల్త్ విషయంలో 'Mother 's  instinct ' అనేది ఒకటి వుంటుంది, దాని ప్రకారమే నడుచుకోవాలి అని అర్ధం చేసుకుని నిర్ణయించుకున్నాను. ఇంట్లో ఉంచితే ఆయా తో పాటు బయట కాకిలా తిరగడం, వాళ్ళ భాష నేర్చుకోవడం తప్ప ఇంకేమీ రాదు. అదే స్కూల్ లో అయితే తోటి పిల్లలతో ఆడుకోవడం, ఒక రొటీన్ కి అలవాటు పడటం, తిండి విషయంలో పక్క పిల్లలని చూసి ఏమయినా ఇంప్రూవ్ అవడం ఇలాంటివి జరుగుతాయి కదా అని  వేరే ఆలోచనలు పెట్టుకోకుండా స్కూల్ లో చేర్చాను.

అయితే మేము సెలెక్ట్ చేసుకున్న స్కూల్ లో వీడిని చేర్చుకోడానికి వయసు సరిపోదన్నారు. వచ్చే జూన్ (2012 ) కి ప్లే క్లాసు లో చేర్చుకుంటాము అన్నారు. కానీ అప్పటి దాకా వీడిని ఇంట్లోనే వుంచటం నాకు ఇష్టం లేక వేరే స్కూల్ కోసం వెతికాను. కొంచెం దగ్గరలోనే ఒకటి దొరికింది. అయితే ఇది చిన్న స్కూల్. UKG వరకే వుంది. ఆ స్కూల్ ప్రిన్సిపాల్ మా ఆయనకి స్కూల్ లో క్లాస్ మేట్, నాకేమో సీనియర్. కొంచెం తెల్సిన అమ్మాయి కాబట్టి పర్సనల్ కేర్ వుంటుంది, పైగా చిన్న స్కూల్ అవడం వలన attention బాగుంటుంది అని చేర్చాము. క్లాస్ రూమ్స్, ప్లే గ్రౌండ్ అంతా బాగున్నాయి నీట్ గా. ఈ సంవత్సరం ప్లే క్లాసు లో వుంచి, మళ్ళీ  జూన్ 2012 లో మేము ముందు అనుకున్న స్కూల్ లో ప్లే క్లాసు లో చేర్చుదాం అనుకున్నాము. ఎలాగు ప్లే క్లాసు రిపీట్ చేద్దామనుకున్నాము కాబట్టి ప్రిన్సిపాల్ తో చెప్పాము ' వీడి ని లైట్ తీసుకోండి, ఏం నేర్చుకోకపోయినా పర్లేదు, ఊరికే స్కూల్ అలవాటయితే చాలు' అని. ఆమె సరే అంది. బుక్స్ కూడా కొన్ని తీసుకున్నాను కానీ వాడిందే లేదు.

స్కూల్ కి బాగానే అడ్జస్ట్ అయి వెళ్తున్నాడు. రోజూ వాళ్ళ నాన్నే తీసుకెళ్ళడం, తీసుకురావడం. మొదటి మూడు నాలుగు రోజులు తప్ప ఇంకెప్పుడూ పేచీ పెట్టలేదు. స్కూల్ బాగానే నచ్చినట్టుంది లే అనుకున్నాము. మాటల్లో అడిగితే బాగానే చెప్పేవాడు స్కూల్ కబుర్లన్నీనూ. వాళ్లకి parent - టీచర్ మీటింగ్ ప్రతి నెలా మొదటి వారం లో వుంటుంది. అయితే వీడికి చదువు ఏమీ వుండదు కాబట్టి నేను రానవసరం లేదు అని చెప్పారు. సరే అనుకున్నాను. మధ్య మధ్యలో వాళ్ళ నాన్న అడిగితే ప్రిన్సిపాల్ ఏమీ ప్రాబ్లం లేదు, బాగానే ఉంటున్నాడు, కాకపోతే కొంచెం హైపెర్-ఆక్టివ్ అని చెప్పిందిట.

 మొన్నీ మధ్య ఒక మెసేజ్ పంపింది "మీరు మీటింగ్ కి రావాలి" అంటూ. సరే చాలా రోజులయింది (స్కూల్ లో చేర్చి మూడు నెలలు, అయితే జనవరి లో ఒక ఇరవయ్ రోజులు సెలవలే) కదా అని వెళ్లాను.ఆవిడ ఒక పావు గంట సేపు నా పుత్ర రత్నం వేసే వేషాలు చెప్తుంటే నవ్వాలో, ఏడవాలో అర్ధం కాలేదు. తను మాకు పర్సనల్ గా కూడా తెల్సు కాబట్టి ఏదో కబుర్లు చెప్తున్నట్టే చెప్పింది, ఏం చెప్పిందో తన మాటల్లోనే,

'కీర్తి, అసలు ఎలా వేగుతున్నారు వీడితో మీరు? ఇక్కడ 60 కిడ్స్ వున్నారు, అందరినీ నెల లోపే మా దారిలోకి తెచ్చుకున్నాం, కానీ మీ వాడిని మాత్రం దార్లో పెట్టడం మా వల్ల కాలేదు. కోప్పడదామంటే చిన్న పిల్లాడు అని నోరు రావట్లేదు. వచ్చే ఏడాది ఎలానూ ప్లే స్కూల్ లోనే ఉంటాడు కదా అని మేమూ కొంచెం ఈజీ గా తీసుకున్నాం. ఒక్క అయిదు నిమిషాలు క్లాసు లో కూర్చోమంటే కూర్చోడు. భయం పెడదామని సీరియస్ గా ముఖం పెడితే వచ్చి నన్ను హగ్ చేసుకుంటున్నాడు (ఇది వాడు ఇంట్లో నా మీద ఉపయోగించే టెక్నిక్). ఎప్పుడూ బయట గ్రౌండ్ లోనే ఆటలు, లేకపోతే aquarium , పంజరం లో పక్షుల దగ్గర ఆటలు. స్కూల్ అంతా తిరుగుతుంటాడు, వాడికి ఏ క్లాసు రూం కి వెళ్లాలనిపిస్తే అక్కడికి వెళ్తాడు, ఆ టీచర్స్ కి కూడా వీడు బాగా పెట్ అయిపోయాడు, ఎవరూ ఏమీ అనట్లేదు. ఒకవేళ ఒక టీచర్ ఏమన్నా అంటే ఇంకో టీచర్ దగ్గరకి వెళ్లి ఆమెని ఎత్తుకోమంటాడు. ఇవన్నీ కాకపోతే ఆఫీసు రూం కి వెళ్లి అక్కడ క్లెర్క్ ని దబాయిస్తాడు చాక్లెట్స్ ఇవ్వు, క్రేయోన్స్ ఇవ్వు అని. ఇలా వాడి ఇష్టం అయిపొయింది'

నాకేమనాలో తోచలేదు. ఇంట్లో గారం ఎక్కువయిందని స్కూల్ లో చేరిస్తే ఇక్కడ మరీ మితిమీరిపోయింది. ఆఖరికి తనే చెప్పింది ఇక నుండి కొంచెం భయం పెడతాము, ప్రస్తుతానికి స్కూల్ కి అలవాటు పడ్డాడు, మీరేం వర్రీ అవద్దు, వచ్చే ఏడు సీరియస్ గా దార్లో పెడదాం అని. ఇంక నేనేం చెప్తాను? సరే అన్నాను.

వీడికి ఈ స్కూల్ బాగా అలవాటయ్యింది. వాచ్ మాన్, ఆయా కూడా బాగానే చూస్తున్నారు. అందరూ బాగా క్లోజ్ అయ్యారు. ఇప్పుడిక ప్లే క్లాసు కూడా వచ్చే ఏడు ఇక్కడే కంటిన్యూ చేసి LKG కి పెద్ద స్కూల్ లో చేర్చుదాం అనుకున్నాము. అయితే మరో వేపు ఇప్పుడు లేని భయం వచ్చే ఏడాది వీడికి ఎలా పెడతారు. అప్పుడూ ఇదే గారం అలవాటయ్యి చదువు లేకుండా ఆటల్లోనే గడిచిపోతుందేమో అని ఒక ఆలోచన. చదువంటే వీడేమీ ప్లే క్లాసు లోనే Einstein లా అయిపోవాలని కాదు. కనీసం 'A ,B ,C , D ' లు, rhymes అన్నా నేర్చుకోవాలిగా. ఇంట్లో చెప్దామంటే ఒక్క నిమిషం కుదురుగా ఉండట్లేదు. ఈ మధ్య 'చిట్టి చిలకమ్మా' 'Johny Johny ' rhymes నేర్పించాను.పుస్తకాలు తీస్తే పరుగు పెడతాడు. అప్పటికీ ఫ్లాష్ కార్డ్స్, CDs ద్వారా చెప్పాలనే చూస్తున్నాను. ఎంత సేపూ ప్రోక్లైనేర్ వీడియో, అది కాకపోతే ట్రైను, vehicles , బిల్డింగ్ బ్లాక్స్  తో ఆటలు లేకపోతే బయట షికారు. అప్పుడప్పుడూ మూడ్ బాగుంటే paint లు వేస్తాడు.

వచ్చే నెలలో వీడి స్కూల్ వార్షికోత్సవం. బోల్డన్ని డాన్సులు వున్నాయి. కానీ నా పుత్ర రత్నానికి ఇచ్చిన రోల్ ఏంటో తెలుసా 'రాక్షసుడు' :( దాని కోసం ఈ రోజెళ్ళి కడియాలు కూడా కొన్నాను. మా అమ్మ అయితే అది గోల కాదు ఇదేమి రోల్ అని. స్కూల్ లో వాళ్ళు మాత్రం ఏం చేస్తారు, ఇలాంటి అచ్చోసిన బుల్లి అంబోతుకి రాక్షసుడి రోల్ కాక మరేమివ్వగలరు?

సో అలా మొదలయింది మా పండు గాడి స్కూల్ పర్వం. ఇంకెన్ని వేషాలు చూడాల్సివస్తుందో. పిల్లల పెంపకానికి మించి challenging టాస్క్ మరోటి కనిపించట్లేదు నాకు ప్రస్తుతానికి. Sigghhhh!

Monday, February 6, 2012

మా టీవీ మ్యూజిక్ అవార్డ్స్ - 2012


నేను టీవీ ఎక్కువ చూడను. పండు గాడు పుట్టాక అసలే తగ్గించేసాను. ఇప్పుడు ఎప్పుడయినా చూడాలని పెట్టుకున్నా కూడా నా పుత్రరత్నం చూడనివ్వడు. వెళ్లి ఆపేసి 'అమ్మా ..ఆకుందాం(ఆడుకుందాం)' అంటాడు :( పొద్దున్న వాడు స్కూల్ కి వెళ్ళినప్పుడు వంట, నెట్, పుస్తకాలతో సరిపోతుంది నాకు. నిన్న ఆదివారం అవడం తో అమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళాము. అక్కడ పొద్దున్నుండి చేతన్ భగత్ రాసిన R2020 (దీని గురించి రివ్యూస్ బ్లాగ్ లో రాస్తాను)  బుక్ పట్టుకుని కూర్చున్నాను. సాయంత్రం కూడా అది చదువుకుంటుండగా అమ్మ టీవీ పెట్టి మా టీవీ లో మ్యూజిక్ అవార్డ్స్ వస్తున్నాయి చూడు నువ్వు కూడా అంది. అదృష్టవశాత్తు పండు గాడు కూడా మమ్మల్ని విసిగించకుండా పక్క ఇంటి పిల్లలతో బిల్డింగ్ బ్లాక్స్ తో ఆడుకుంటూ కూర్చున్నాడు. అలా చాలా చాలా రోజుల తర్వాత ప్రశాంతంగా ఒక రెండు గంటలు TV చూసే అవకాశం దక్కింది.

ఈ అవార్డ్స్ కార్యక్రమంలో నాకు నచ్చిన మొదటి విషయం ఏంటంటే అవార్డ్స్ అన్నీ కూడా కొత్త కొత్త వాళ్లకి (అదీ యువతకి) ఇచ్చారు. ఇంతకు ముందు ఉత్తమ గాయని/గాయకుడు అనే SPB /చిత్ర/సునీత/ఉదిత్ నారాయణ్ ఇంతకు మించి పేర్లు వినిపించేవి కావు. ఇప్పుడు అంతా ఫ్రెష్ టాలెంట్. చిన్న చిన్న పిల్లలు (అంటే నాకంటే చిన్నాళ్ళు కాబట్టి నాకు పిల్లల్లాగానే అనిపించారు) అందరూ. ఎంతో బాగా పాడుతున్నారు, మ్యూజిక్ ఇస్తున్నారు, డాన్సులు compose చేస్తున్నారు. నిజంగా చాలా చాలా నచ్చింది నాకు ఈ పరిణామం.

ఇక రెండో విషయం నాకిష్టమయిన సినీ గీత రచయిత అయిన 'సిరి వెన్నెల' సీతారామశాస్త్రి గారికి జీవిత సాఫల్య పురస్కారం ఇవ్వడం.

'చందమామ రావే, జాబిల్లి రావే' అంటూ చంటి పిల్లలకి జోల పాడినా,

'ప్రాగ్దిశ వేణియ పైన  దినకర మయూఖ తంత్రుల పైనా, జాగ్రుత విహంగ తతులే వినీల గగనపు వేదిక పైన' అంటూ తెలుగు పదాలను అత్యంత రమణీయంగా పాటలో కూర్చినా,

'బోటనీ పాఠం వుంది , మాటినీ ఆట వుంది దేనికో వోటు చెప్పరా' అని కాలేజీ కుర్రాళ్ళ అల్లరి, మనోభావాలని పాటగా మలిచినా,

'క్లాసు రూములో తపస్సు చేయుట వేస్ట్ రా గురు, బయట వున్నది ప్రపంచమంతా చూడరా గురూ' అంటూ పుస్తకాల్లో పాఠాలకి, జీవితంలో నేర్చుకోవాల్సిన పాఠాలకి తేడా చెప్పినా,

'నిగ్గదీసి అడుగు ఈ సిగ్గు లేని జనాన్ని, అగ్గితోటి కడుగు ఈ సమాజ జీవచ్చవాన్ని, మారదు లోకం, మారదు కాలం, ఎవ్వరు ఏమయిపోనీ దేవుడు దిగిరానీ' అని సమాజంలోని కుళ్ళు కుతంత్రాల గురించి ఆక్రోసించినా,

'అర్ధ శతాబ్దపు అజ్ఞానాన్ని స్వతంత్రమందామా, స్వర్ణోత్సవాలు చేద్దామా; నిత్యం కొట్టుకు చచ్చే జనాల స్వేచ్చ్ఛ ను చూద్దామా, దాన్నే స్వరాజ్యమందామా' అంటూ సూటిగా గుండెల్లో బాకు దించినట్టుగా నిలదీసినా,


'చుట్టూ పక్కల చూడరా చిన్నవాడా, చుక్కల్లో చూపు చిక్కుకున్న వాడా..కళ్ళ ముందు కటిక నిజం, కానలేని గుడ్డి జపం, సాధించదు ఏ పరమార్ధం, బ్రతుకును కానీయకు వ్యర్ధం' అంటూ మానవ సేవయే మాధవ సేవ అన్న సూక్తి ని మనకి అర్ధమయ్యేలా చెప్పినా ,

'బలపం పట్టి భామ బళ్ళో అ, ఆ, ఐ, ఈ నేర్చుకున్నా' అంటూ మాస్ పాట రాసినా

'నువ్వు, నువ్వు, నువ్వే నువ్వు..నాలోనా నువ్వు, నా చుట్టూ నువ్వు, నేనంతా నువ్వూ' అంటూ ప్రేయసి హృదయాన్ని అత్యంత సుందరంగా ఆవిష్కరించినా,

'జగమంత కుటుంబం నాది, ఏకాకి జీవితం నాది' అంటూ కవి యొక్క జీవిత సారాంశాన్ని కాచి వడబోసినా,

ఇలా ఏ సందర్భానికి అనుగుణంగా పాట వ్రాసినా హృదయానికి హత్తుకునేలా మాత్రమే కాకుండా హృదయాంతరాల్లోకి  దూసుకు వెళ్ళేలా వ్రాసిన ఘనత సిరివెన్నెల గారిదే. అలాంటి మహాకవి గొప్పతనం గురించి ఎంతో మంది ఎన్నో రకాలుగా పొగిడారు. కానీ నిన్న చూసిన ఫంక్షన్ లో త్రివిక్రమ్ శ్రీనివాస్ గారు సిరివెన్నెల గారి గురించి ఇచ్చిన స్పీచ్ నాకు తెగ నచ్చేసింది.

'సీతారామ శాస్త్రి గారి లాంటి గొప్ప కవి సినిమా పాటలు రాయడం, ఆయన ప్రతిభ సినిమాలకే పరిమితమవ్వడం ఆయన దురదృష్టం, మన అదృష్టం' అన్నారు. చాలా చాలా బాగా మాట్లాడారు త్రివిక్రమ్ గారు. హాట్స్ ఆఫ్!
సినిమా పాటలలో సాహిత్యపు విలువలు అడుగంటుతున్న ఇప్పటి రోజుల్లో సిరివెన్నెల గారి లాంటి వాళ్ళు సినీ జగత్తు లో వుండటం మన అదృష్టం కాక మరేంటి?




ఈ వీడియో సరిగ్గా రన్ అవుతుందో లేదో నేను మొత్తం చూడలేదు. కానీ ఇంతకంటే మంచి లింక్ వేరేది దొరకలేదు.