గారెలు

తింటే గారెలు తినాలి, వింటే భారతం వినాలి అనే సామెత వుంది కదా మనకి…ఇంకా గారెలు లేని తెలుగింటి విందు భోజనం ఊహించలేము…అలాగే పండగలకి, పబ్బాలకి గారెలు లేని వంట వుండదు…ఇలా గారెలు మన తెలుగింటి వంటల్లో రారాజులుగా వెలుగుతున్నా కూడా తెలుగింటి అమ్మాయినయిన (నువ్వు అమ్మాయి ఏంటి గృహిణి కదా అంటే అలాగే చదువుకోండి కాదని ఎవరన్నారు)  నేను నిన్నటి దాకా గారెలు వండలేదు అంటే నమ్ముతారా? నమ్మితీరాలి మరి అది నిజం కాబట్టి. తిండి పిచ్చి విపరీతంగా వున్నా కూడా నేను గారెల జోలికి పోలేదు ఇన్నాళ్ళు. సరే సుత్తి లేకుండా సూటిగా విషయానికొస్తా, మీకూ అదే కావాలి కదా


నాకు నూనెలో దేవేసే వంటకం ఏది చేయాలన్నా చచ్చేంత భయం. నేను ఆరవ క్లాసులో వుండగా ఒక సారి మా ఇంటికి చుట్టాలొచ్చారు. అమ్మ గారెలు చేద్దామని నూనె స్టవ్ మీద పెట్టి వచ్చిన వాళ్ళతో మాటల్లో పడింది. అలా అలా సోది చెప్తూ పక్క గదిలోకి వచ్చింది. ఒక అయిదారు నిమిషాలయ్యాక అదే గదిలో వున్న నన్ను పిలిచి స్టవ్ మీద నూనె పెట్టాను కాగిందో లేదో చూసి రా అని చెప్పింది. నీళ్ళు కాగాయో లేదో ఎలా చెక్ చేస్తాం, వేలు నీటిలో పెట్టి కదా, అలానే నూనె కూడా చెక్ చేయాలేమో అని వెళ్లి తిన్నగా మూకుట్లో వేలు పెట్టా ఇంక చెప్పడానికేముంది? ఇల్లు ఎగిరి పోయేలా కేకలు, అమ్మ పరిగెత్తుకు రావడం, నాన్న ఫస్ట్  ఎయిడ్ చేయడం అమ్మని కేకలెయ్యడం, చుట్టాలు బిత్తరపోవడం అన్నీ అయ్యాయి. ఇక అమ్మ ఆ రోజు నుండి ఈ రోజు వరకూ నన్ను తనతో ఉన్నంత కాలం నూనె జోలికి వెళ్ళనివ్వలేదు.

పెళ్ళయ్యాక మా ఆయనతో UK  వెళ్ళాక కూడా ఎప్పుడూ పూరి, బజ్జి, గారె ఇలాంటివి వండలేదు చాలా కాలం. ఎప్పుడో తను పక్కన వుంటే బజ్జీలు చేశా ఒకటో రెండు సార్లు అంతే. కానీ నాకు నూనె లో వేయించే అన్ని వంటకాలు చాలా చాలా ఇష్టం. మా ఆయనకి కూడా చాలా ఇష్టం కానీ నా భయం గురించి తెలిసాక ఎప్పుడూ చేయమని అడగలేదు. ఇండియా వచ్చేసాక ఇక ఎప్పుడు ఇలాంటివి తినాలనిపించినా అమ్మని అడిగితే క్షణాల్లో చేసి పెట్టేది. కానీ ఈ సారి మాత్రం నేనే నేర్చుకోవాల్సిన అవసరం వచ్చి పడింది. పండు బాబు పక్కింటికి, ఎదురింటికి వెళ్లి వాళ్ళు పెట్టె గారెలు, బొండాలు తెగ ఇష్టంగా తింటున్నాడు. వాడి కోసం అయినా చేయాలి అనుకున్నా. మొన్న ఒక ఆదివారం రోజు బజ్జీలు చేసుకుని తిన్నాను. దాంతో కొంత ధైర్యం కూడా వచ్చింది నిన్న వాడు గోడ పట్టుకుని నడుచుకుంటూ గడపలు దాటాడు. ఏడో నెలలో పాకుతూ గడపలు దాటినప్పుడు అమ్మ గవ్వలు చేసింది. ఇప్పుడు గారెలు చేయడానికి అమ్మ ఇక్కడ లేదు కదా, అందుకని నేనే చేసేద్దామనుకున్నా.

మా ఆయనకి చెప్పదల్చుకోలేదు ముందుగా. రోజూ పొద్దున్న ఏడున్నర నుండి ఎనిమిదిన్నర వరకూ పండు బాబు ని తను చూసుకుంటుంటే నేను వంట చేసేస్తాను. ఈ రోజు కూడా అలానే వంటింట్లో దూరి తలుపు గడి పెట్టేసుకున్నాను. మధ్యలో తను ఎన్ని సార్లు తీయమన్నా తీయలేదు. నేను శ్రద్ధగా వంట చేసుకునేప్పుడు ఎవరన్నా వచ్చి పలకరిస్తే భలే చిరాకు. అయినా తను ఊరుకోకుండా బాబుని తీసుకుని బయట కిటికీ దగ్గరకొచ్చి తొంగి చూడడానికి ప్రయత్నించాడు. నేను చేసేది కనిపించకుండా మేనేజ్ చేశాను 8)

ఎందుకయినా మంచిదని ముందు లంచ్ కి కూరలు సిద్ధం చేసేసి గారెలు మొదలుపెట్టాను (గారెలు బాగా రాకపోతే మూడ్ ఆఫ్ అయి వంట చేయబుద్ధి అవదేమో అని). పిండి సిద్ధం చేసుకుని, మూకుడు స్టవ్ మీద పెట్టి నూనె పోసాను. ప్లాస్టిక్ కవర్ ఒకటి తీసుకుని పిండి తో గారెలా చేయాలని చూస్తే ఎంతకీ ఆ షేప్ రాదే? గారె కి చిల్లు వుండాలి అని నాకు తెల్సిన ప్రాధమిక సూత్రం. నేను కవర్ మీద వత్తే అప్పుడు చిల్లు పెట్టినా నూనె లో జార్చే టైం కి చిల్లు పోతోంది. ఎంత ప్రయత్నించినా గారె ఆకారం మాత్రం సరిగ్గా రాలేదు. ఒక నాలుగయిదు గారెలకి మాత్రం చిల్లు వచ్చింది.  ఎలాగోలా పిండి మొత్తం గారెలు (?) లాగా చేసేసి నూనెలో వేయించాను. సొంత తెలివి ఉపయోగించలేదు కాబట్టి రుచి మాత్రం బాగానే వుంది. మినప్పప్పు, ఉప్పు తప్ప వేరే ఏం కలపలేదు


ఎనిమిదిన్నరకి వంటింటి తలుపు తీసి అప్పటికే బయట పిల్లి పిల్లని చంకనేసుకుని కాలు కాలిన పెద్ద గండు తండ్రి పిల్లిలా పచార్లు చేస్తున్న మా ఆయన్ని లోపలి రమ్మన్నాను. ఏమి చేసావ్ తల్లీ ఇంత సేపూ అంటూ వచ్చి నేను చేసిన గారెలు(?) చూసాడు.

“ఓహ్, బొండాలా ఈ రోజు టిఫిన్” అన్నాడు.
“$&£(^$£^”
“అదేంటి ముఖమలా పెట్టావ్? ఇవి బొండాలే కదా”
“కాదు, సరిగ్గా చూడు” అంటూ చిల్లున్న గారెలు పైన కనిపించేలా పెట్టాను.
“ఓహ్, వడలా, భలే భలే” అంటూ చిన్న ముక్క తీసుకుని తిన్నాడు. పండు బాబు కి కూడా ఒక గారె చేతికి ఇచ్చి కూర్చోపెడితే వాడే చిగుళ్ళతో లాగి పీకి ఎలాగోలా కొంత తిన్నాడు. సో అలా సాగింది నా మొదటి గారెల ప్రహసనం
మొదటి ఫోటోలో వున్నది బాగా వచ్చిన (ప్లీజ్ మీరలా ముఖాలు పెట్టకండి, నేను హర్ట్ అవుతా) గారెలు, రెండో ఫోటోలో వున్నవి ఏంటో మీ ఊహకే వదిలేస్తున్నా