పండు బాబుకి ప్రేమతో…

విదేశాలలో వున్న మన వాళ్ళని మీకు అక్కడ ఏమి నచ్చుతుంది అని అడిగితే నూటికి 95 శాతం మంది చెప్పే సమాధానాలలో మొదటి మూడు నాలుగు కారణాలలో ఒకటి,

“బంధువులు, ఇరుగు పొరుగు వాళ్ళ జోక్యం వుండదు మన విషయాలలో” అని. ఎవరికి వారు తాము ఇండియాలో ఎదుర్కొన్న పరిస్థితులని బట్టి అలా అనుకుంటారేమో. కానీ నేను మాత్రం ఎప్పుడూ అలా అనుకోలేదు, ఎందుకంటే బంధువుల వలన, ఇరుగు పొరుగు వారి వలన నేనెప్పుడూ ఇబ్బంది పడింది లేదు. అందరూ వీలయినంత వరకూ స్నేహంగా ఉంటూ ప్రేమని పంచారు, కుదరకపోతే దూరంగా వున్నారు.
ఆరేళ్ళు ఇండియాకి దూరంగా ఉండి ఇప్పుడు తిరిగి వచ్చాక నా అభిప్రాయం ఇసుమంతయినా మారలేదు. తోటివారిని ఆదరించడంలో, సహాయం చేయడంలో, ప్రేమని పంచడంలో మన వాళ్లెప్పుడూ ముందే వుంటారు. ఎక్కడో కొందరు స్వార్థపరులు, అత్యుత్సాహవంతులు వుంటారు, కాదనను. దేవుడి దయ వలన నేను ఇంకా అలాంటివారిని ఎదుర్కోలేదు. పండు బాబు ని తీసుకుని నేనూ, మా ఆయనా వేరే ఇంటికి వచ్చేసాక నాకు పరిచయమయిన ఇరుగు పొరుగు వాళ్ళు మాతో ఎంతో బాగుండటం చూస్తే నాకు చాలా ఆనందంగా అనిపిస్తుంది.
మేము ఈ ఇంటికి వచ్చే అప్పటికి నాకు ఇక్కడ ఇరుగు పొరుగు వాళ్ళెవరూ పరిచయం లేరు. ఇదే ఊర్లో చాలా ఏళ్ళుగా ఉంటున్నా, ఈ ఏరియా మాత్రం కొత్తే మాకు. వచ్చిన రెండు మూడు నెలలకే చుట్టూ పక్కల వాళ్ళు బాగా పరిచయమయ్యారు. పండు బాబు వలన ఇంకా కొంచెం దగ్గరయ్యారని చెప్పుకోవచ్చు.

ఎదురింట్లో ఒక అక్క వుంటారు. ఆవిడ వర్కింగ్ లేడీ. ఇద్దరు పిల్లలు. ఇంటి పనులు అన్నీ ఆమే చేసుకుంటారు (పనమ్మాయి లేదు). కనుక ఆవిడ ఎప్పుడూ బిజీ గానే వుంటారు. ఆ అక్క వాళ్ళ పాప ఇంటర్ చదువుతోంది. పండు అంటే చాలా ఇష్టం. రోజూ కనీసం ఒక్క సారయినా వచ్చి వాడిని పలకరించి వెళ్తుంది. ఇంచు మించు ప్రతి రోజు కాలేజ్ నుండి వచ్చాక వాడిని వాళ్ళ ఇంటికి తీసుకెళ్ళి ఆడిస్తుంది. మొన్నో రోజు ఇలానే వాళ్ళింట్లో ఆడుకుంటూ వున్నాడు. అప్పుడు ఆ అక్క వాళ్ళ బాబు బయట నుండి వస్తూ బొండాలు తెచ్చాడుట. మా బుచికి ఏమో వాటి మీద పడిపోయి తినాలని ట్రై చేశాడుట (నేను ఇంట్లో ఏమీ పెట్టి పంపనని అనుకోవద్దు, మా వాడికి అప్పుడే పొరుగింటి పుల్లకూర రుచిగా అనిపిస్తోంది మరి). కానీ అవి హోటల్ నుండి తెచ్చినవి కావడంతో అక్క వద్దని తీసేసుకుని వాడికి వేరేవి తినేవి ఏవో పెట్టి పంపింది. వాళ్ళ పాప వచ్చి నాకు చెప్పింది, పండుకి బొండాలు చేసి పెట్టండి అని. కానీ నాకు బద్ధకం కదా. అసలు నూనెలో వేయించేవి ఏవీ నేను చెయ్యను (ఆరోగ్యానికి మంచిది కాదు అన్న స్పృహతో కాదు, నూనె అంటే భయం నాకు ). అదే చెప్పాను తనతో. వెళ్లి వాళ్ళ అమ్మతో చెప్పినట్టుంది. ఈ రోజు సాయంత్రం అక్క పాపం వీడి కోసం తీరిక చేసుకుని ఇంట్లోనే బొండాలు చేసి పంపింది. ఆవిడ ఇద్దరు పిల్లలతో ఇంటి పని, వంట పని, ఆఫీసు పని చేసుకోలేక సతమతమవుతుంటే ఇదొక అదనపు పని కదా. చాలా మొహమాట పడిపోయాను. పండు గాడు ఏమవుతాడు ఆమెకి? ఎందుకింత ఆప్యాయత? పసి పిల్లాడి కోసం చేసి ఉండొచ్చు. కానీ నేను అసలు ఊహించలేదు. చిన్న విషయమే ఇది. కానీ మనసుకి హత్తుకునే విషయం. UK  లో వుంటే ఇలా వాడి గురించి, వాడి ఆకలి గురించి అమ్మ నాన్నలం అయిన మేము తప్ప ఇంకెవరన్నా ఆలోచించేవారా? లేదు కదా…
ఇలాగే మరో విషయం. పక్క వీధిలో ఇంకో ఆంటీ వుంటారు. నా ఆర్కుట్ ఫ్రెండ్ వాళ్ళ అమ్మ. ఆవిడ ఇడ్లీలు చాలా బాగా చేస్తారు. అవి తిన్నాక ఇక నేను చేసే ఇడ్లీలు వేస్ట్ అనిపిస్తుంది నాకు. దానికి తగ్గట్టే పండు బాబు ఆ ఆంటీ చేసిన ఇడ్లీలు బాగా లాగిస్తాడు, నేను ఇంట్లో చేస్తే అర ఇడ్లి కూడా తినడు నేను ఎంత ప్రయత్నించినా ఆవిడ అంత బాగా చేయలేకపోతున్నాను. నేను అడగకపోయినా ఆంటీ ప్రతి రోజు వీడికి ఇడ్లీలు పంపిస్తుంది ఉదయం టిఫిన్ టైం కి. వాళ్ళింట్లో వేరే ఏ టిఫిన్ అయినా సరే వీడి కోసం మాత్రం ఇడ్లీలు చేసి పంపుతుంది.

ఇంకా ఇలాంటి విషయాలు ఎన్నో. పక్కింటి ఆంటీ అయితే పండు బాబు ఏడవటమో, అరవటమో చేస్తే వెంటనే వాళ్ళ పాపని పంపించి వీడిని తీసుకురమ్మంటుంది. కొంచెం సేపు ఆడించి పంపిస్తుంది. పసిపిల్లల పట్ల ఇష్టం వుండటం సహజమే. కానీ మేము UK లో ఉండి ఉన్నట్టయితే వాడికి చుట్టూ ఇంత మంది ప్రేమని పంచే వాళ్ళు వుండరు కదా. వీళ్ళంతా నాకు చిన్నప్పటి నుండి తెల్సిన వాళ్ళు కారు, అసలు పరిచయమే లేదు. కేవలం పొరుగున ఉంటున్నాం, పసి పిల్లాడు వున్నాడనే దీంతో వాళ్ళు నాకు ఇలాంటి సహాయం చేస్తున్నారు. ఇంత బిజీ బిజీ జీవితాల్లో కూడా పక్క వారి గురించి ఆలోచించే వారి మధ్య వుండటం అదృష్టమే కదా