నాన్నా..పులి

చిన్నప్పుడు మనందరం నాన్నా..పులి కథ చదువుకున్నాం కదా, ఆ కథలో లాంటి విషయం నా జీవితంలో కూడా జరిగింది.ఇప్పుడే మా పండు బాబు బజ్జున్నాడు, ఒక గంట దాకా లేవడన్న ధైర్యం తో ఈ పోస్ట్ రాయటానికి సిద్ధమయ్యాను.

 

నేను పదవ తరగతి వరకూ క్లాసు ఫస్ట్/సెకండ్ వచ్చేదాన్ని. అలాగే పదో క్లాసు పరీక్షల్లో నాకు మంచి మార్కులు వచ్చాయి. ఇప్పుడంటే 91% అంటే పెద్దగా పట్టించుకోరు కానీ అప్పట్లో అది టాప్ స్కోరు కిందే లెక్క. ఇక ఇంటర్ కూడా అదే స్కూల్/కాలేజీ లో చదివిద్దామని నాన్న అనుకున్నారు. కానీ మనం వినం కదా. ఇంట్లో ఉండి చదివి చదివి విసిగిపోయాను, కనుక హాస్టల్ లో చేరతాను అని గోల చేసాను (అసలు కారణం నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ అంతా నారాయణ మహిళా కళాశాల లో చేరుతున్నారు. అక్కడే హాస్టల్ లో వుంటున్నారు, నేనూ వాళ్ళతో వుండాలని). అప్పట్లో మా ఊర్లో రత్నం, నారాయణ కాలేజీలు టాప్ లో ఉండేవి. నాకు ఫీజు లో రాయితీ ఇస్తాం వాళ్ళ కాలేజీలో చేరితే అని ఆఫర్ ఇవ్వడం తో నేను ఇక కొండెక్కేసాను. మా వాళ్లకి ఇక తప్పక నన్ను హాస్టల్ లో చేర్చారు.
హాస్టల్ లో చేరిన మొదటి వారం బాగానే గడిచింది. తర్వాత మొదలయ్యాయి నా పాట్లు. ఇంట్లో అయితే ఆరింటికి లేచినా సరిపోయేది. ఇష్టమొచ్చి నప్పుడు చదువుకోవచ్చు. బయట ప్రంపంచం కనిపిస్తుంది. టీవీ, సినిమాలు, ఇంటికొచ్చే చుట్టాలు, తమ్ముడితో పోటీలు, పేచీలు అంతా సందడి సందడిగా వుండేది. హాస్టల్ లో తెల్లారుజామున నాలుగింటికి లేవాలి, స్టడీ అవర్స్ కి వెళ్ళాలి , స్నానం దగ్గర, మెస్ దగ్గర క్యూలో నిల్చోవాలి, జైలు లాంటి కాంపస్, చుట్టూ పారిపోకుండా ముళ్ళ కంచెతో గోడ, కళ్ళు తెరిస్తే తాటకి లాంటి వార్డెన్ ముఖం, క్లాసుకి వెళ్తే యముడి లాంటి లెక్చరర్ ముఖం వీటితో నెల రోజులకే హాస్టల్ ముఖం మొత్తేసింది. నెలకి ఒక్కసారి ఇంటికి పంపించేవారు. ఇంటికి రాగానే అమ్మని చుట్టేసుకుని నేనిక హాస్టల్ కి వెళ్ళను మొర్రో అని ఏడ్చేసాను. కానీ ఏం లాభం లేకుండా పోయింది. నాన్న చండశాసనుడు, అస్సలు కరగలేదు. టంచనుగా సెలవు అయిపోగానే హాస్టల్ లో దించేసి వచ్చేసారు.

ఇలా లాభం లేదని ఒక ఉపాయం ఆలోచించాను. బాగా చదివే స్టూడెంట్స్ ని సూపర్ స్పెషల్ బాచ్ (SSB) లో వేసేవాళ్ళు. నన్నూ అందులో వేసి తోమడం స్టార్ట్ చేసారు. చదవకుండా సున్నాలు తెచ్చుకుంటే ఇంట్లో ఉంటేనే చదువుతోంది, హాస్టల్ లో చదవట్లేదు అని ఇంటికి తీసుకెళ్ళి పోతారని ప్లాన్ వేసి తర్వాత పెట్టిన వీకెండ్ పరీక్షలు సరిగ్గా రాయకుండా కొన్ని సబ్జక్ట్స్ లో సున్నాలు, మరి కొన్నిట్లో అయిదు,పది మార్కులు తెచ్చుకోడం మొదలుపెట్టాను. అలా ఒక రెండు నెలలు గడిచాయి. సూపర్ స్పెషల్ బాచ్ లో వున్నా నన్ను తీసుకెళ్ళి సూపర్ డ్రిల్లింగ్ బాచ్లో వేసారు ఇక్కడ మరీ టార్చర్ పెట్టేవారు. తెగ తిట్టేసేవారు, నాకేమో మాట పడాలంటే తెగ ఉక్రోషంగా వుండేది. ఇంట్లో వాళ్ళు మాత్రం తిక్క బాగా కుదిరింది అని నా ముఖం మీదే అనడం స్టార్ట్ చేసారు. ఇంటికి తీసుకెళ్ళే ప్రసక్తే లేదని తేల్చి చెప్పేశారు. అలా నేను వేసిన మొదటి ప్లాన్ బెడిసికొట్టింది. చచ్చినట్టు మళ్ళీ అన్ని పరీక్షల్లో మంచి మార్క్స్ తెచ్చుకుని హాఫ్-ఇయర్లీ పరీక్షలోచ్చేసరికి మళ్ళీ SSB లో చేరాను.

అప్పటికి నా మిగతా ఫ్రెండ్స్ అందరూ హాస్టల్ లైఫ్ కి అలవాటు పడ్డారు కానీ నా వల్ల మాత్రం కాలేదు. ఎలా అయినా ఇక్కడ నుండి బయట పడాలి అనుకున్నాను. తర్వాత ప్రతి వారం పది రోజులకి ఒక సారి కడుపు నొప్పి, తల నొప్పి అని చెప్పి వార్డెన్ తో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళేదాన్ని. వాళ్ళేవో మందులిచ్చి పంపించేవారు, అవి ఎవరికీ తెలీకుండా బయట పారెసేదాన్ని. అమ్మ వాళ్ళు హాస్టల్ కి వచ్చిన ప్రతి సారి వార్డెన్ చెప్పేవారు..పాపం మీ అమ్మాయి బాగా సిక్ అయిపోతోంది అని. నేను నిజంగానే బరువు కూడా కొంచెం తగ్గి, నీరసంగా కనిపించడంతో అమ్మ నమ్మేసింది. ఇక ఇంట్లోనే చదువుకో లే నాన్నకి నేను చెప్పి ఒప్పిస్తా అనింది. కానీ ఆవలిస్తే పేగులు లెక్కపెట్టే మా నాన్న దగ్గర నా పప్పులుడకలేదు. ఇంటికి తీసుకురాడానికి నాన్న ఒప్పుకోలేదు. ఫైనల్ గా ఒక సారి ఒక ఫ్రెండ్ వాళ్ళ పేరెంట్స్ నా ఫ్రెండ్ ని ఇంటికి తీసుకెళ్ళడానికి వచ్చినప్పుడు వాళ్ళతో పాటు కార్ ఎక్కేసి హాస్టల్ నుండి బయటకి వచ్చేసాను. గేటు పాస్ స్లిప్ ఒకటి సంపాదించి దాని మీద మా ప్రిన్సి సంతకం నేనే పెట్టేసాను 8) ఇంటికి వచ్చిన నన్ను నాన్న చెడా మడా తిట్టి హాస్టల్ లో పడేసి వెళ్ళారు ప్రిన్సి నాకు వార్నింగ్ఇచ్చింది. ఇక నా కోపం పరాకాష్టకి చేరింది.

ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ పరీక్షలకి ముందు హాస్టల్ లో ఉన్నట్టుండి ఒక అర్ధ రాత్రి పొట్ట పట్టుకుని మెలికలు తిరిగిపోడం మొదలు పెట్టాను. నాలో అంత గొప్ప నటి వుందని అప్పుడే తెల్సింది నాకు వార్డెన్, ప్రిన్సి, రూం మేట్స్ అందరూ హడలి పోయేటట్టు గావు కేకలు, పెడబొబ్బలు పెట్టేసరికి ప్రిన్సి కూడా మాతో బయల్దేరి హాస్టల్ వాన్ లో టౌన్ కి వచ్చింది. వాళ్ళు మామూలుగా తీసుకెళ్ళే హాస్పిటల్ రాత్రుళ్ళు వుండదు. Emergency  కి తీసుకెళ్దాం అనుకుంటుంటే అంత నొప్పిలో మా ప్రిన్సి కి గుర్తు చేశా..నాన్న డాక్టర్ కదా మేడం, ఇంటికి తీసుకెళ్ళండి అని. ఎందుకొచ్చిన రిస్క్ అనుకుందో ఏమో మా ఇంటికే తీసుకెళ్ళమని డ్రైవర్ కి చెప్పింది. అలా అర్ధరాత్రి రెండు గంటలకో ఏమో నన్ను ఇంట్లో తీసుకోచి అమ్మ వాళ్లకి అప్పచెప్పి వెళ్ళారు. నా ఏడుపు చూసి నాన్న కూడానమ్మేశారు . Injection  తీసుకొచ్చారు. చచ్చింది గొర్రె, ఇప్పుడు వద్దు అంటే తిట్లు తప్పవు. ఎలారా బాబూ అనుకుంటుండగానే నాన్న వేసేసారు. కాసేపు అటూ ఇటూ దొర్లి పడుకున్నాను. అమ్మ పాపం చాలా భయపడింది.తర్వాత రోజు నాన్న ఏవో మందులిచ్చి వాడమన్నారు. అవి తీసుకెళ్ళి చెత్తబుట్టలో పడేసా. అవి అమ్మ చూసి విషయం అర్ధం చేసుకుంది. రెండు రోజుల పాటు అమ్మ నాన్నతో ఏం చెప్పిందో ఏమో కానీ పరీక్షలు ఇంట్లో వుండే రాయడానికి నాన్న ఒప్పుకున్నారు. ప్రిన్సి కి కూడా నా ఆరోగ్యం బాగాలేదని చెప్పి ఒప్పించారు. పరీక్షలన్నీ ఇంట్లో వుండే రాసేసాను. ఇక సెకండ్ ఇయర్ ఎలా అయినా ఇంట్లో వుండే చదవాలి అనుకున్నాను. కానీ నాన్న ఒప్పుకోలేదు. మళ్ళీ admission కోసం హాస్టల్ కి వెళ్తే ప్రిన్సి చెప్పేసింది నాన్నకి, మేము చేర్చుకోము అని. హాస్టల్ లో ఎవరన్న నా దొంగ వేషాల గురించి చెప్పారో ఏమో నాకు తెలీదు. కానీ కచ్చితంగా చెప్పేసింది. Disciplinary యాక్షన్ తీసుకోవాలి మీ అమ్మాయి చేసిన పనులకి (సంతకం forgery చెయ్యడం), కానీ మంచి స్టూడెంట్ కాబట్టి correspondent గారు వద్దు అన్నారు. ఇంటికి తీసుకెళ్ళిపొండి అని చెప్పేశారు.

 

నాన్న కోపానికి అంతే లేదు. కానీ ఏం అనలేదు. ఇక చేసేదేం లేక సెకండ్ ఇయర్ Day scholar గా పంపించడానికి ఒప్పుకున్నారు. హమ్మయ్య అనుకున్నా…అక్కడితో కథ సుఖాన్తమయ్యేది. కానీ దేవుడనేవాడు వున్నాడు కదా. చేసిన తప్పులన్నీ చూస్తూ వున్నాడు కదా. మరి మనకి బుద్ధి వచ్చేలా చెయ్యాలి కదా..

 

సెకండ్ ఇయర్ హాయిగా ఇంట్లో ఉండి చదువుకోడం మొదలు పెట్టాను. అంతా బాగానే ఉంది అనుకునేంతలో నాకు మళ్ళీ కడుపు నొప్పి రావడం మొదలయ్యింది. ఈ సారి నిజంగానే. అప్పుడప్పుడూ వచ్చేది. నాన్నకి చెప్తే అస్సలు పట్టించుకోలేదు.

 

వచ్చిన ఒకటి రెండు రోజుల్లో తగ్గిపోయేది…కనుక నేనూ పెద్దగా పట్టించుకోలేదు..ఆఖరికి ఇంటర్ సెకండ్ ఇయర్ పరీక్షలు వచ్చేసాయి. పూర్తిగా చదువు గోలలో పడిపోయాను.

 

ఆ రోజు సంస్కృతం పరీక్ష రాసి ఇంటికి వచ్చాను. భోజనం చేసి అలా మేను వాల్చానో లేదో కడుపులో కుడి వేపు తీవ్రమయిన నొప్పి. అప్పటిదాకా ఎప్పుడూ అంత తీవ్రంగా రాలేదు. సాయంత్రం అయే సరికి భరించలేనంతగా ఎక్కువయింది. నాన్నతో చెప్తే నిజమేనని నమ్మారు. ఏవో మందులిచ్చారు కానీ తగ్గలేదు. రాత్రికి ఇక వాంతులు కూడా మొదలవ్వడంతో అప్పుడు అందరూ కంగారు పడి స్కానింగ్ కి తీసుకెళ్ళారు. అప్పెండిసైటిస్ అని చెప్పారు. ఆపరేషన్ చెయ్యాలి అన్నారు. నాకింక ఏడుపు ముంచుకొచ్చేసింది. ఇంకా మూడు పరీక్షలు వున్నాయి. నాకు ఇంటర్ తర్వాత బిట్స్ పిలాని లో ఇంజనీరింగ్ చేయాలని కోరిక. ఇప్పుడు ఈ పరీక్షలు రాయకపోతే నా రెండేళ్ళ శ్రమ వృధా అవుతుంది. అందరినీ బ్రతిమాలుకున్నాను. అంతా అలోచించి చివరికి అదేదో conservative ట్రీట్ మెంట్ ఏదో ఇచ్చి ఒక్క వారం రోజుల తర్వాత ఆపరేషన్ చేస్తాం అని  చెప్పారు. ఆ వారం రోజులు ఏవేవో మందులూ, మాకులు, పత్యం తిని పరీక్షలు రాసాననిపించాను. బాగానే రాసాను కానీ పరీక్షలయిన మరుసటి రోజే పేపర్స్ లీక్ అయ్యాయి కేన్సిల్ చేసి మళ్ళీ పెట్టాలి అన్నారు. హతవిధీ అనుకున్నాను. ఆ ట్రీట్ మెంట్ ఫలితమో ఏమో నేను కొద్దిగా కోలుకున్నాను. ఇంకో ఇరవయ్ రోజుల్లో ఎంసెట్ పరీక్ష వుంది. పదిహేను రోజుల్లో ఐ ఐ టి పరీక్ష. మధ్యలో TCET .  ఇవన్నీ రాసాక చేయించుకుంటా అని మొండికేసాను. మొండివాడు రాజు కంటే బలవంతుడు అని ఊరికే అనలేదు కదా. సరే అని వాయిదా వేసారు. ఆ కొద్ది రోజులూ చాలా జాగ్రత్హగా ఉండమని చెప్పారు డాక్టర్స్. మొత్తానికి TCET ,   ఐ ఐ టి ఎలాగో రాసాననిపించాను. అస్సలు బాగా రాయలేదు ఇంటర్ పరీక్షలు కేన్సిల్ అయ్యాయన్న దిగులు, హెల్త్ పాడయింది అన్న దిగులు తో సరిగ్గా రాయలేదు.

మే తొమ్మిదో తారీఖున ఎంసెట్ పరీక్ష. ఆ రోజు ఆరవ తేది. ఆ సాయంత్రం మళ్ళీ నొప్పి మొదలయ్యింది. వెంటనే హాస్పిటల్ లో అడ్మిట్ చేసారు. స్కాన్ లో తేల్చి చెప్పేశారు, బర్స్ట్ అయింది ఇక ఆపరేషన్ చేయకపోతే చచ్చిపోతాను అని, ఇక నా చేతుల్లో ఏముంది కనుక, వెంటనే అడ్డంగా పొట్ట కోసేసి ఆపరేషన్ చేసేసారు. హాస్పిటల్ లో వున్న నన్ను అందరూ పరామర్శించి వెళ్ళారు. నాకేమో ఎంసెట్ రాయలేనేమో అని దిగులు. ఇంటర్ ఎగ్జామ్స్ మళ్ళీ పెట్టినప్పుడు ఎలా రాస్తానో, బిట్స్ లో admission  కి తగిన స్కోరు వస్తుందో రాదో అన్న అపనమ్మకం. ఐ ఐ టి ఆశ వదిలేసాను. TCET  రాసావు కదా అందులో ఏదో స్కోరు వస్తుంది కదా, డొనేషన్ కట్టేస్తాము అని అమ్మ నాన్న చెప్పారు. కానీ నాకు తమిళనాడు లో చదవడం ఇష్టం లేదు. ఏదో ఊరికే రాసాను అంతే. ఇక మిగిలింది ఎంసెట్ ఒక్కటే కదా. తొమ్మిదో తేది వచ్చేసింది. ఇంకో మూడు గంటల్లో పరీక్ష. నాకేమో వెళ్లి రాయాలని వుంది. అమ్మతో చెప్పాను. ఈ ఒక్క సారి నా మాట వినండి అని బ్రతిమాలాను. అమ్మమ్మ అయితే ససేమిరా అంది. నాన్న అమ్మ మాత్రం ఏ కళ నున్నారో ఒప్పుకున్నారు. wheelchairlo తీసుకెళ్ళి పరీక్ష రాయించారు. నాకిప్పటికీ నమ్మశక్యంగా వుండదు ఆ రోజు ఎలా వెళ్లి రాసానో అని. పరీక్ష హాల్లో అంతా నన్ను జాలిగా చూసారు. అస్సలు calculation అనేది చెయ్యకుండా A B C D  లు ఏవి తోస్తే అవి మార్క్ చేసేసి వచ్చాను.

పరీక్ష రాసేసి వచ్చాక ఇక అడ్డంగా పడిపోయాను. ఆ పడడం మళ్ళీ ఇంటర్ ఎగ్జామ్స్ మళ్ళీ పెట్టారు కదా, అప్పుడు లేచాను. అప్పటికి కొంత తేరుకున్నాను కానీ అస్సలు ఏమీ చదవలేకపోయాను. పూర్తిగా depression  లో కూరుకుపోయాను. ఏదో రాసాననిపించాను అంతే. బిట్స్ పిలాని ఆశలు వదిలేసుకున్నాను. KCET రాసాను తర్వాత. కానీ దేని మీదా ఆశ లేదు. డిగ్రీలో చేరడానికి కూడా సిద్దమయ్యాను.

ప్రతి రోజూ ఏడ్చేదాన్ని. ఫస్ట్ ఇయర్ లో వుండగా అలా అబద్ధాలు చెప్పి ఉండకపోతే సెకండ్ ఎఅర్లో నిజంగా నొప్పి రావడం మొదలయిన వెంటనే నాన్న స్కానింగ్ కి పంపేవారు, అప్పుడే ఆపరేషన్ చేసేసేవారు కదా అనుకునేదాన్ని.రిజల్ట్స్ వచ్చాయి. ఇంటర్లో 90 % వచ్చింది. కానీ ఆ స్కోరు తో బిట్స్ లో సీట్ రాదు. TCET లో మంచి స్కోరు వచ్చింది. ఇష్టం లేకపోయినా తమిళనాడులో చేరాలని డిసైడ్ అయ్యాను. KCET లో కూడా పర్లేదు మంచి స్కోరు వచ్చింది. కానీ తమిళనాడు లోనే చేరాలని అనుకున్నాను. EAMCET రిజల్ట్ వచ్చే రోజు అస్సలు నా మనసు మనసులో లేదు. నా ఫ్రెండ్స్ అందరికీ మంచి మంచి రాంక్స్ వచ్చి వుంటాయి. నేనసలు qualify  కూడా అయి ఉండను అనుకున్నాను. అమ్మ వాళ్ళు మాత్రం ఎక్కడో మినుకుమినుకు మంటున్న ఆశతో రిజల్ట్స్ చూసారు. 8050  రాంక్. నాకు నోట మాట రాలేదు. ఆనందభాష్పాలు అంటే ఏంటో మొదటి సారి అర్ధమయ్యింది నాకు. అది ఏమంత పెద్ద గొప్ప రాంక్ కాకపోయినా ఆ రాంక్ తో మంచి కాలేజ్ లోనే సీట్ వస్తుంది. Govt  కాలేజ్ లో కాకపోయినా ప్రైవేటు కాలేజెస్ లో వస్తుంది.

 

నా టైం బాగుండి సిద్ధార్థ లో నాకు ఇష్టమయిన బ్రాంచ్ లోనే సీట్ వచ్చింది. కానీ ఇప్పటికీ నాకు ఆ guilt ఫీలింగ్ పోలేదు. అప్పుడు అలా ఆకతాయిగా ప్రవర్తించకుండా ఉండి వుంటే ఇంకా మంచి చోట చదివే అవకాశం వుండేదేమో. చేజేతులా నాశనం చేసుకున్నాను నా చదువుని అనిపిస్తుంది. అప్పటి వరకూ క్లాసు లో టాప్ 3 – 5 లో వుండేదాన్ని, తర్వాత above  average  స్టూడెంట్ గా మారిపోయాను. ఒక చిన్న అబద్ధం అలా నా జీవితాన్ని మార్చేసింది.

 

దేవుడు బాగా బుద్ధి చెప్పాడు నాకు