సాగర తీరాన…సంధ్యా సమయానా..

మొన్న ఆదివారం మా పండు బాబు ని తీసుకుని బీచ్ కి వెళ్ళాము. బీచ్ మా ఇంటికి ఇరవయ్ కిమీ దూరంలోనే వున్నా కూడా మేము 4-5  ఏళ్ళకి ఒకసారి కానీ వెళ్ళం. దగ్గరే వుంది కదా ఎక్కడికి పోతుందిలే అని నిర్లక్ష్యం అన్నమాట మొత్తానికి ఆదివారం రోజు అమ్మ, నాన్న, నేను, తమ్ముడు, పండు బాబు తో బయల్దేరాం. మా ఆయన్ని అడిగితే ఫోజు కొట్టాడు. మేము లైట్ తీసుకున్నాం.

సాయంత్రం 5  గంటలకి బీచ్ ఒడ్డుకి చేరుకున్నాం. ఆదివారం అవడంతో చాలా చాలా రద్దీగా వుంది. అప్పుడెప్పుడో 2004  లో సునామీ వచ్చిన తర్వాత రోజు బీచ్ ఎలా వుంటుందో చూడాలని వెళ్లాం. మళ్ళీ ఇదే వెళ్ళడం. ఇప్పుడక్కడ బోల్డన్ని షాప్స్ వచ్చేసాయి. బాగా కమర్షియల్ అయిపోయింది. బీచ్ ఒడ్డు ఎంత మారిపోయినా సముద్రం అదే కదా…అదే గాంభీర్యం, అదే హోరు, అదే చల్లని గాలి. చిన్నప్పుడు అయితే నీళ్ళలో దిగి కేరింతలు కొట్టాలని వుండేది కానీ ఈ సారి అలా ఏం అనిపించలేదు. అమ్మ, నాన్న, తమ్ముడు మాత్రం వయసుతో సంబంధం లేకుండా చిన్న పిల్లల్లా మారిపోయి అలలతో ఆడి ఆడి అలిసిపోయారు. పండు బాబు ని కూడా వాడి వాకర్ లో వేసి తిప్పారు. అంత నీటిని చూసి వాడు మొదట భయపడ్డాడు కానీ నీళ్ళతో ఆటల్లో పడ్డాక బాగా ఎంజాయ్ చేసాడు. నేను మాత్రం ఒడ్డున కూర్చుని సముద్రాన్ని చూస్తూ కూర్చున్నాను. ఐస్ క్రీమ్స్ తిన్నాము


సాయంత్రం 6 .30  దాకా గడిపి ఇంటికి బయల్దేరాము. వస్తుంటే బోల్డన్ని కార్లు ఎదురుపడ్డాయి. ఇంకా బైక్స్ మీద కుర్రాళ్ళు. విపరీతమయిన వేగంతో డ్రైవ్ చేస్తున్నారు. ఏముంది చీకటి పడ్డాక బీచ్ కి చేరుకోడం, అర్ధరాత్రి దాకా తప్ప తాగి అక్కడ షాప్స్ లో దొరికే పీతలు, చేపలు, చికెన్ మింగడం, ఏ తెల్లవారుజామునో ఇళ్ళకి చేరుకోడం. మన రాష్ట్రంలో గుడులూ, బడులూ లేని ఊర్లు ఉంటాయేమో కానీ మందు షాపులు లేని ఊర్లు మాత్రం ఉండవేమో. బీచ్ వున్న ఆ పల్లెటూరు చాలా చిన్నది. వేరే ఏ షాప్స్ పెద్దగా కనిపించలేదు కానీ కనీసం 4 -5  మందు షాపులు అన్నా చూసి వుంటాను
సో అదీ సంగతి